- rozdział 16

 Camille, Elise i Lily podążały korytarzem do sali eliksirów. Pchnęły drzwi, usiadły przy jednym ze stolików i czekały na profesora Slughorna. Nauczyciel przybył niedługo potem i spytał:

- Czy ktoś wie, co znajduje się w kociołkach? - ręka Lily wystrzeliła do góry. - Tak, panno Evans?

- To jest amortencja, czyli najsilniejszy eliksir miłosny na świecie. Nie wzbudza on prawdziwej miłości, ale silne zadurzenie lub obsesję. Zapach amortencji każdy odczuwa inaczej, w zależności od tego, co go najbardziej pociąga.

- Brawo! Panna Evans jak zwykle idealnie! Pięć punktów dla Gryffindoru. No więc amortencję łatwo poznać po połysku przypominającym macicę perłową i parze wzbijającej się w charakterystycznych spiralach. Jego siła zależy od długości przetrzymywania. 

- Lily, a ty co poczułaś? - spytała Cam Lily po lekcji.

- Ja poczułam zapach atramentu, czekoladę i miętę. A wy?

- Ja ten zapach po deszczu, soku z dyni i chleba. - odpowiedziała Camille, poprawiając torbę na ramieniu.

- Ja czułam nowe książki, zioła i kwiatki z okna w moim pokoju w domu. - powiedziała Elise, rozglądając się za Rogerem. - dobra, dziewczyny, ja lecę do Rogera. Spotkamy się w Welkiej Sali.

 Dziewczyny biegły, a osoby, które były jeszcze w Pokoju Wspólnym Wieży Gryffindoru przyglądały się, jak wpadają jedna na drugą w biegu. Szybko wskoczyły na schodki prowadzące do dormitoriów chłopców. Pierwsza była Lily. Nawet nie zapukała. Szybko nacisnęła klamkę i wpadła do pokoju. Za nią wleciały dziewczyny. Rozejrzały się po pokoju, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia Remusa, Jamesa i Syriusza podbiegły do Petera i rzuciły się mu na szyję. Po chwili złapały poduszki z jego łóżka i zaczęły rzucać w trzech Huncwotów.

- O co wam chodzi? - spytał zdziwiony Peter.

- O co? A o to, że oni nam nie powiedzieli, że już jesteś! Zapytałyśmy się McGonagall, kiedy masz przyjechać, a ona mówi, że przecież już jesteś! - wykrzyknęła Camille.

- Przepraszamy, przepraszamy! Następnym razem wam powiemy! - wykrzyknął Remus, wymachując białą koszulą.

- No dobrze, niech wam będzie. - Elise odłożyła na miejsce poduszkę i usiadła na łóżku Petera.

- No to skoro już tu jesteście, to może zagramy w eksplodującego durnia? - uśmiechnął się James, wyjmując z półki butelki z piwem kremowym.

- Jasne! - uśmiechnęła się Cam biorąc do ręki butelkę od Jamesa.

- Dobra, ja zaraz wracam. - powiedziała po jakimś czasie Lily i wstała, kierując się do łazienki.

 Wstała i poszła do łazienki. Weszła, ale tuż po zamknięciu drzwi runęła na podłogę. Z pokoju dobiegł ją głos Remusa:

- Wszystko ok?

- Tak! - wykrzyknęła zmieszana.

 Wstała i wzięła do ręki to, co spowodowało wypadek. Był to żel pod prysznic. Przeczytała etykietkę:

Czarujący, czekoladowo-miętowy żel pod prysznic.

 Wybałuszyła oczy i przeczytała jeszcze raz. To nie możliwe, żeby to miało jakiś większy związek z amortencją. W końcu to na pewno był czysty zbieg okoliczności. Skorzystała z toalety, otworzyła drzwi, oparła się o framugę, pokazała żel pod prysznic i spytała:

- Kto jest taki mądry i nie potrafi podnieść własnego żelu pod prysznic?

- To chyba ja. - odpowiedział jej James.

 Dziewczyna oblała się lekkim rumieńcem, odłożyła żel na półkę i powróciła do gry. To przecież nie możliwe... to musi być czysty przypadek... a może jednak? Może jednak to uczucie, którym go daży nie jest jedynie przyjaźnią?. Czekolada i mięta. Te dwa słowa mieszały się jej w głowie przez resztę wieczoru.