- rozdział 13

 Od meczu minął tydzień. Większość osób przyzwyczaiła się do myśli, że Puchar Quidditcha wygrali Ślizgoni. Podczas przerwy obiadowej Lily pożegnała się z przyjaciółkami i samotnie wybrała się biblioteki. Wzięła z półki potrzebne książki i usiadła przy jednym z pustych stolików. Wyjęła pergamin, pióro i kałamarz, pochyliła głowę i zaczęła pisać wypracowanie na transmutację. Drzwi biblioteki zaskrzypiały. Rudowłosa zerknęła kto wszedł i z powrotem zaczęła skrobać piórem. Do jej stolika ktoś się dosiadł, lecz ona udawała, że tego nie zauważyła.

- Lily? - spytał męski głos, jednak dziewczyna starała się go ignorować. - Lily, porozmawiaj ze mną.

- Nie mamy o czym rozmawiać. - powiedziała oschle nie podnosząc głowy znad pergaminu.

- Lily, nie możesz być na mnie zła całe życie!

- A założysz się? 

- Lily, błagam. Chciałem się ciebie o coś zapytać. - nikt mu nie odpowiedział, więc ciągnął dalej. - Umówisz się ze mną? - dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko prychnęła, zebrała książki, wstała i odeszła do innego stolika. James poszedł za nią. - Lily, proszę, umów się ze mną.

- Nie. Pójdziesz sobie, czy to ja mam stąd pójść? - syknęła.

- Nie pójdę, póki ze mną normalnie nie porozmawiasz! 

- To zostań, jak chcesz. - szepnęła, wstała, schowała pergamin, pióro i kałamarz i wyszła.

- Nie uwierzycie, co się stało! - zawołała do przyjaciółek, kiedy razem podążały do sali zaklęć. - James bezczelnie poszedł za mną do biblioteki i poprosił mnie, żebym się z nim umówiła!

- To chyba dobrze, nie? Próbuje załagodzić sytuację, a... no wiesz... my... od czasu balu... umawiamy się z...

- Aha, więc o to wam chodzi! - przerwała jej rudowłosa. - Wy sobie chodzicie na randki, więc i ja powinnam!

- Nie Lily! Absolutnie nie o to nam chodzi! Chcemy po prostu powiedzieć, że może... może przydałby ci się ktoś, z kim chciałabyś pogadać, przytulić się... - próbowała załagodzić sytuację Elise.

- Nie, ja wcale tego nie potrzebuję, a wy w ogóle mnie nie rozumiecie! - wykrzyknęła i ruszyła szybciej.

***

 Trzy przyjaciółki wyszły na rozgrzane błonia. Usiadły pod jednym z drzew i przyglądały się płynącej wielkiej kałamarnicy. Wtem rozległy się śmiechy. Wszystkie spojrzały w lewo i ujrzały, jak Syriusz i James unoszą różdżkami nie kogo innego, jak Snape'a. 

- Aha, a więc to tak! Skoro już o wszystkim wiem, to nie kryjecie tego, że się nad nim znęcacie? - wykrzyknęła, wstając. James zmierzwił sobie włosy ręką.

- Lily, przestań, sam się prosił. - protestował Syriusz, spoglądając kątem oka na grupkę rozchichotanych dziewczyn.

- Tak? Ciekawe czym! - wykrzyknęła oburzona Lily. 

- Tym, że istnieje! - uśmiechnął się Black i wywrócił w powietrzu Severusa do góry nogami.

- Jesteście beznadziejni! Zostawcie go! - wykrzyknęła Lily, podchodząc bliżej całego wydarzenia.

- Nie potrzebuję twojej pomocy! - wykrztusił Severus.

- Nie? Poradzisz sobie sam? Więc trzeba coś na to zaradzić! - uśmiechnął się pod nosem James. - Diffindo! - szata Snape'a zaczęła drzeć się w różnych miejscach, ukazując jego kościste ciało.

- Zostawcie go! - krzyczała dalej Lily.

- Tylko, jeżeli się ze mną umówisz, Evans! - uśmiechnął się James i poczochrał włosy ręką.

- Nigdy! Zostaw go! 

- Oj, Lilka, jesteś taka uparta. - powiedział z rozczarowaniem na twarzy i opuścił różdżkę, przez co Severus upadł na ziemię. Lily spróbowała mu pomóc wstać.

- Zostaw mnie, szlamo. - syknął przez zaciśnięte zęby, a Lily wytrzeszczyła na niego oczy, jednak po chwili zrobiła zdecydowaną minę i powiedziała:

- Dobrze. 

 Odwróciła się na pięcie, jednak James, zły za słowa chłopaka, nie dał za wygraną.

- Nie ładnie jest tak mówić, może trzeba wyczyścić ci tę buźkę, co? Chłoszczyć! - z ust Severusa zaczęła lecieć piana i bańki mydlane. - O wiele lepiej, co? - uśmiechnął się pod nosem James.

 Lily zezłoszczona całą tą sytuacją podeszła do przyjaciółek i razem wróciły do zamku. Wieczorem, w Pokoju Wspólnym Gryfonów podszedł do niej Remus.

- Lily, nie złość się na Rogacza, on chciał ci tylko zaimponować! 

- Zaimponować? Dziwne, jakoś nie wyglądało to tak. - odpowiedziała sucho i dopisała coś na pergaminie służącym do wypracowania z transmutacji.

- No tak, ale...

- Luniaczku! Co ty robisz?! - dobiegł ich głos Syriusza z drugiego końca pokoju.

- Już idę Łapciu! - odkrzyknął. - Posłuchaj mnie, Lily i nie złość się na niego, błagam. - wyszeptał, wstał i odszedł. Lily tylko prychnęła i wróciła do pisania wypracowania.

~~~~~~~~~~~~~~~

Tak, wiem, że ta scena z Severusem wygląda trochę jak scena z książki, ale nie mogłam się powstrzymać. Wczoraj ją przeczytałam i zapadła mi w pamięć.

Dedykuję tę notkę mojej pierwszej obserwatorce - Biszkoptkowi! :)