- rozdział 10

 Święta się skończyły, a szkolne korytarze znów zapełniły się masą uczniów. Trzy przyjaciółki z jednego dormitorium z Gryffindoru udały się do biblioteki, by odrobić zadane lekcje. 

 Dwie godziny później niosąc łącznie 5 esejów w kieszeniach, wybiegły na ośnieżone błonia. Blondwłosa ulepiła śniegową kulkę i rzuciła w czarnowłosą przyjaciółkę. Trzecia z nich zaczęła się śmiać, za co oberwała. Tak zaczęła się bitwa.

 Pół godziny później, przemoknięte i zmoknięte do suchej nitki wróciły do Wieży Gryffindoru. Przebrały się w świeże, suche ubrania, zeszły do Pokoju Wspólnego, usiadły przy kominku i zaczęły się ogrzewać. Pogrążyły się w ożywionej rozmowie, podczas której co chwilę któraś z nich wybuchała śmiechem. Nagle rudowłosa zerwała się z miejsca:

- O nie! Nasze eseje! 

- No tak! Muszą być całe mokre! - zerwała się również Elise i wszystkie popędziły biegiem do dormitorium. Niestety, mokrych rzeczy nie zastały. 

- Skrzaty musiały już je wziąć! I co my teraz zrobimy? - dramatyzowała Lily

- Ja mam pewien pomysł, ale może ci się nie spodobać. - spojrzała na nią Camille

- O nie! Uda nam się to zrobić bez ich pomocy! - zaprotestowała

- Nie da się inaczej. No, chyba, że chcesz pisać swoje dwa eseje na nowo!

- No... no dobra. Ale szybko. 

- Ale musisz iść sama. Tylko ty masz już na sobie szaty. ja i Elise nie mamy.

- Nienawidzę was, wiecie? - spytałam i wyszłam

*MYŚLAMI JAMES'A POTTER'A*

 Po dwu-godzinnej bitwie na śnieżki, zmoczeni uciekliśmy do dormitorium. Peter i Remus błyskawicznie się przebrali i poszli po coś na rozgrzanie, Syriusz zamknął się w łazience, z zamiarem przebrania, a ja postanowiłem przebrać się w pokoju. W tym momencie rozległo się pukanie...

*MYŚLAMI LILY EVANS*

 Zapukałam w drzwi i otwarłam je. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Koło okna, w pokoju stał zupełnie sam James, ubrany jedynie w dżinsy. JEDYNIE w dżinsy! Jego szczupła, wyrzeźbiona sylwetka sprawiła, że na twarz wkradł mi się rumieniec. Chłopak trzymał w rękach gotową do założenia koszulkę i spytał:

- Lily? Co ty tu robisz?

- Przepraszam. - odbąknęłam

 Z piekielnymi rumieńcami na twarzy puściłam się pędem do dormitorium. Spojrzałam jak osłupiała po koleżankach.

- No co jest? Udało się? - spytała w końcu Camille

- Ja widziałam James'a. Był bez koszulki. Uciekłam. - odpowiedziałam na pytanie

- No co ty? - zaczęły się śmiać dziewczyny

- Ej, to nie jest śmieszne! - oburzyłam się

- Nie, w ogóle. A teraz zmykaj tam znowu. - odparła Elise

- Nie ma mowy. Teraz ty tam idź. 

*NARRATOR*

 Elise poszła do dormitorium. Zapukała, a otworzył jej całkiem już ubrany James. 

- Cześć, El. Nie wiesz, o co chodziło Lily? - spytał

- Wiesz, chodzi o to, że chciałyśmy was prosić, żebyście pomogli nam odzyskać eseje. Zostawiłyśmy je w kieszeniach ubrań, ale skrzaty już je zabrały. 

- No dobra. Ale mam jedną sprawę. Zrobimy to sami. Nie możecie poznać naszego sekretu. - uśmiechnął się szyderczo

- Jak chcesz. Zależy nam tylko na esejach. 

- A na nas to już nie? Możemy być za to ukarani! - jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej.

- Wiesz, może i tak. Ale dowiemy się tego, kiedy nam pomożecie. - uśmiechnęła się również Elise.

 Ucieszona z powodzenia, wróciła do dormitorium i opowiedziała wszystko dziewczynom. Pogrążyły się w rozmowie, gdy do drzwi ktoś zapukał.

- Proszę! - krzyknęła Camille

 Drzwi się otworzyły, a do środka weszło czterech Huncwotów z roześmianymi twarzami i esejami dziewczyn w rękach.

- Ale jak wy się tu dostaliście? Przecież jest ochrona na schodach przed chłopcami! - zdziwiła się Cam

- Oj, nie takie rzeczy się robiło. Camille, mandragory nie są stosowane w eliksirze Felix Felicis. - odpowiedział Remus, siadając na łóżku nieobecnej Alice

- Przejrzeliście nasze eseje? 

- Tylko spojrzałem! To źle, że ci pomagam? - spytał

- Dobra, dzięki, ale chciałabym, żebyście już sobie poszli. - powiedziała Lily po otrzymaniu swojej własności.

- Lily, nadal ci nie przeszło? Zrozum, to nie nasza wina! On się sam o to prosił! - oznajmił Syriusz

- Nie prawda! Chcę, żebyście wyszli! - zezłościła się rudowłosa

- Dobrze, już nas nie ma. Ale jakby coś, wiecie, gdzie nas szukać. - zakończył wymianę zdań Peter.

 Chłopcy wyszli.

- Co ty, Lilka! Naprawdę musisz być dla nich taka niemiła? - spytała El

- Tak, i nie pytaj więcej! - odpowiedziała i schowała się za Baśniami Barda Beedl'a.