- rozdział 23

 Na biwaku byli jeszcze przez dwa dni, ponieważ na tyle starczyło im czasu. Bawili się świetnie, jednak zbliżała się pełnia oraz wyjazd Rogacza z rodzicami do Turcji, więc musieli kończyć.

 Ostatniego dnia postanowili zagrać w Quidditcha. Składy niewiele się zmieniły od gry pierwszego dnia. Dosiedli miotły Jamesa i wzbili się w powietrze. Słońce grzało, co dodawało im jeszcze więcej wigoru. Szaleli po boisku punktami dobijając ponad pięćset. 

 W pewnym momencie Lilka złapała kafla i popędziła w stronę bramek przeciwników. Była już blisko. Już uniosła rękę, by rzucić piłką w obręcz. Lecz na tym się skończyło, ponieważ słychać było cichy trzask i Lily zleciała z miotły. 

 Nikt nie miał przy sobie różdżki. Wydawało się, że to już koniec, że rudowłosej już nikt nie uratuje przed śmiertelnym uderzeniem o ziemię, jednak nie. W ostatniej chwili na podwórko wyleciał wąsaty pan Potter, machnął różdżką i złagodził upadek. Nie było to jednak całkowitym jego zapobiegnięciem. Lily leżała bezwładnie na ziemi z lewą stopą dziwnie wygiętą. Wszyscy wylądowali i razem z rodzicami Jamesa podbiegli do dziewczyny.

 Lekko rozchylonymi oczami zauważyła pochylających się przyjaciół. Gdzieś nad jej głową Olivia powtarzała słowo "Przepraszam" jak mantrę. Zapewne to ona odbiła za mocno w jej stronę tłuczka. Więcej już nie widziała, zemdlała.

 Ojciec Rogacza zabrał bezwładne ciało Lilki do samochodu, pozostawiając jej przyjaciół ze swoją żoną w domu, a dziewczynę zabierając do Szpitala Świętego Munga. Szybko podszedł do recepcji, przynosząc dziewczynę na rękach. Została ona bezzwłocznie przeniesiona do oddziału Wypadków Przedmiotowych.

***

- Mamo! Nie możemy pojechać do Szpitala? - dopytywał się zdenerwowany James.

- Nie. Musimy poczekać na wiadomość od taty. A teraz nie przeszkadzaj mi, bo muszę zadzwonić do rodziców Lily. Tyle, że nie umiem obsługiwać tego tulefonu. - powiedziała karcąco mama chłopaka, obracając w rękach słuchawkę telefonu.

- To się nazywa telefon, proszę pani. - powiedziała Elise. - Zaraz pani pokażę, jak się tego używa.

 Wszyscy siedzieli w salonie. Olivia i Syriusz w kącie kłócili się. Syriusz poważnie zdenerwował się na Olivię o to, że nie przejmuje się jego przyjaciółmi, Olivia za to wyrzucała Syriuszowi, że za mało czasu jej poświęca. 

 Reszta siedziała w milczeniu. Nie przebrali się jeszcze nawet - byli zbyt zdenerwowani. Siedzieli upoceni i czekali na jakąś wiadomość od ojca Rogacza.

- Rodzice Lily powiedzieli, że będą tak szybko, jak to możliwe. - powiedziała pani Potter wchodząc z Elise do pokoju. - Powinni być za jakąś godzinę. Do tego czasu raczej nigdzie nie pójdziemy.

***

- Dzień dobry Doreo. Dziękujemy, że tak szybko nas poinformowałaś. No to co tak właściwie się stało? - spytał ojciec Lily, który właśnie przyjechał z żoną do domu państwa Potterów.

 Mama Rogacza w skrócie poinformowała ich o wydarzeniach. W tym momencie do domu wszedł ojciec Rogacza.

- Witaj Charlusie. - wstał i powitał go ojciec rudowłosej.

- Witaj Richardzie, Matyldo. - przywitał się ojciec Jamesa. - Lily właśnie przeszła zabieg. Możemy wszyscy ją już odwiedzić, chociaż nadal jest nieprzytomna. 

- To wspaniale! - ucieszyli się wszyscy.

 Wpakowali się do jednego, zwykłego samochodu Evansów i dwóch, większych samochodów Potterów i ruszyli do szpitala.

 Na miejscu od razu skierowali się do recepcji, a stamtąd do wskazanego pokoju. Weszli i usiedli na krzesłach. Do pomieszczenia wszedł lekarz.

- Wszystko będzie dobrze, noga się zrosła. Myślę, że za tydzień będzie mogła wrócić do domu. Muszę jednak spytać: czy Lily bierze udział w jakichś klubach, drużynach lub czymś podobnym, co ma większą styczność z wysiłkami fizycznymi?

- Tak. Gra w Quidditcha w drużynie Gryffindoru. - odpowiedziała Camille.

- No więc przykro mi, ale będzie musiała porzucić tą grę. Wymaga zbyt dużo wysiłku fizycznego i może spowodować powikłania w stosunku z nogą.

 Nikt nic nie odpowiedział. Wszyscy spojrzeli z współczuciem na wybudzającą się Lily.

 Dziewczyna otwarła pomału oczy i spojrzała po zebranych.

- Co się stało? - spytała.

- Miałaś wypadek na miotle, spadłaś z dużej wysokości, ale aurorzy już się tobą zajęli. Wszystko będzie dobrze. - pocieszył ją pan Potter.

- To dobrze. - uśmiechnęła się do wszystkich.

- Lilka, ja naprawdę przepraszam! - wybuchła nagle Olivia. - Nie chciałam! Poniosło mnie!

- Nie masz za co przepraszać. Przecież nic się nie stało.

 Każdy popatrzył po sobie. Powiedzieć jej, czy raczej z tym poczekać? Może nie jest jeszcze gotowa na to, żeby dowiedzieć się, że nie będzie już mogła grać w Quidditcha? Tak, chyba lepiej będzie, jeśli jeszcze nie będzie wiedzieć.

***

 Następnego dnia do szpitala przyjechali rodzice dziewczyny. Noga była już w dobrym stanie, jednak musiała ją oszczędzać. Wsiedli do samochodu i wrócili do domu Jamesa po walizki rudowłosej.

 Na miejscu spotkali już całą resztę. Wszyscy żegnali się z Rogaczem, ponieważ również wracali do domu. 

- No to cześć James. Widzimy się na peronie. - uśmiechnęła się do przyjaciela.

- Tak, widzimy się na peronie. Jeszcze raz chciałem cię przeprosić za tą nogę. Mogę się założyć, że to były najgorsze wakacje w twoim życiu. - odwzajemnił uśmiech Rogacz.

- Nie przesadzaj. Zdarzały się gorsze. 

 Dziewczyna podeszła do samochodu i włożyła do środka torebkę. Wróciła jeszcze na chwilę do przyjaciół. Ku jej zdziwieniu, Syriusz nie pakował rzeczy, ani nie żegnał się z Jamesem. Coś tu było nie tak.

- Hej! Syriuszu! - zawołała przyjaciela. - A ty nie wracasz do domu?

- Nie, ja nie wracam. Teraz mieszkam z Rogaczem. Uciekłem z domu, ale to już dłuższa historia. 

- Jak chcesz, ale myślę, że ją usłyszę? - zaśmiała się i wskazała na niego karcąco palcem. - No to cześć wszystkim! - dodała i wsiadła do samochodu.

 Wróciła do domu. Do świata, do którego należała, ale który już nie jest jej światem. Jej światem od kilku lat jest świat czarodziejów i tylko do niego należy.

Uhuhuhu *.* Moja kochana Lilka <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej! Rozdział jako taki, jak zawsze ;)

Chciałam powiedzieć, że trochę mi się zrobiło przykro, kiedy zobaczyłam kilka tych ostrych komentarzy. No więc, jeżeli poprzednie rozdziały wam się nie spodobały, albo widzicie w nich, jak to głosił jeden komentarz, że "nawet dzieci widzą takie rzeczy", to zapraszam gorąco do następnych rozdziałów. Postaram się napisać je jak najszybciej (spadła na mnie magiczna moc WENY i po prostu pali mnie do pisania ;D). W nich z pewnością wszystko się wyjaśni i mam nadzieję, że nikt z was nie postanowi porzucić mojego bloga ;) Tak więc posłuchajcie - nie wszystko stracone! ;D Wszystko się niedługo rozwiąże (nie będą pisać co i jak, bo będzie to spojler, a ja naprawdę spojlerów nie lubię). No to kończę, bo się rozpiszę i nie będę mogła skończyć :D Bajooo